این چیزها تا ۲۰ سال پیش در ایران معمولی بودند، حالا لاکچری شده‌اند!

به گزارش ماجراجو برترین‌ها نوشت: اوضاع اقتصادی کلی دنیا خوب نیست. از یک سو میل و اشتیاق همه به کمتر کار کردن و بیشتر داشتن و به خصوص سخت گرفتن به هم بیشتر شده و از سوی دیگر، درآمدها آنچنان افزایش نیافته‌اند.

در این میان برخی کشورها با تورم‌های باورنکردنی دست به گریبان هستند و مردمانشان در تامین غذای خانواده و سرپناه اجاره‌ای مانده‌اند، چه رسد به چیزهای دیگر. در اینجا فهرستی را با هم مرور می‌کنیم که بیشتر خلاصه کمبودهای کنونی فرنگی‌هاست، اما بسیاری از آن‌ها در مورد ما صدق می‌کند:

لباس‌ها کم‌کیفیت شده‌اند. پیراهنی از همان برند داخلی سابق را بخرید و ببینید که چقدر از نظر دوخت و پارچه پایین‌تر آمده‌اند.

قبلا خیلی‌ها در ۷ روز هفته و بسیاری ساعات در دسترس بودند. اما الان خودمان و دیگران به ما وقت می‌دهند، حتی اگر آدمی کاملا معمولی باشند و مشاغل مدیریتی نداشته باشند.

قبلا خانواده‌ها با یک عضو شاغل با صرفه‌جویی و چند سال پس‌انداز و وام می‌توانستند منزلی بخرند. اما الان خرید خانه معمولی هم رویا شده است.

سابق بر این برای خرید میوه و سبزیجات حساب و کتابی نمی‌کردیم، اما الان آنها را هم باید با حساب و کتاب بخریم!

قبلا وسایل خیلی بیشتر عمر می‌کردند. مثلا یک یخچال ارج یا آزمایش را یک عمر یک خانواده استفاده می‌کردند؛ اما الان عمر مفید وسایل الکترونیک چند ساله شده و بعد از چند سال خراب شدن آنها یا آمدن مدل‌هایی با ویژگی‌هایی خیلی متفاوت باعث می‌شوند، عوضشان کنیم!

انجام گیم مشترک بدون اینترنت معمول بود و برای گیم به خانه هم می‌رفتیم. الان نه آن صمیمیت مانده و نه بازی‌های آنلاین، اجازه ادامه این سبک را می‌دهند.

دریافت نامه‌ای که با دست نوشته شده باشد. در گنجه خانه پدری و مادری‌تان شاید نامه‌هایی از این دست بیابید. اما شما آخرین بار کی نامه با دست خط خود فرستاده‌اید؟ اصلا تا حالا فرستاده‌اید؟!

یک زمانی واقعا امکان داشت کسی از ۱۸- ۲۰ سالگی مستقل شود. اما الان خیلی‌ها تا دهه چهارم یا حتی پنجم زندگی خود به خاطر فشار اقتصادی با پدر و مادر خود زندگی می‌کنند.

یک بازنشستگی ساده زیاد رویایی نبود. اما الان مردم مانده‌اند که در صورت بازنشسته شدن چطور زندگی کنند؟!

داشتن خانه ویلایی و باغچه‌ای پر از گل و درخت میوه

بیشتر بخوانید:راه‌ های کاربری برای سیاست داشتن؛ چگونه فردی با سیاست باشیم؟